Time is the best expression of love.

I was told by a book.

But how can I give a person my time if I don't know how to manage my own? Or if I have a hard time finding time to satisfy myself?

Sure, I know it's the best gift to give someone you love or someone you cared for. Don't worry, in time I will learn to sacrifice my time. Just give me more of it.

I don't know how long. I don't know how far I can get. All I know is I know my stuff. Well, sometimes I don't but more often I do.

Those other times I know not of, maybe I just need you to keep reminding me that time is precious. And because it is precious, I don't need it to share to myself alone.

Takas ng nakaraan.

Naranasan mo na bang subukang kalimutan ang nakaraan?
Yung ayaw mo nang maalala ang mga tao?
Pinaiyak ka man o pinatawa,
Sinaktan o pinasaya,
Minahal o hindi,
Kaibigan, kaaway o walang kwenta?

Naranasan mo na bang kalimutan ang nakaraan?
E yung di sinasadyang makalimutan ito?

Tapos magtataka ka kung bakit parang nakalimutan ka na rin.
Iisipin kung anong kulang, anong mali.
Magtatanong kung totoo bang dumaan ang mga tao't pangyayari sa buhay mo.

Hindi mo rin maintindihan paminsan ang takbo ng utak ng isang tao.
Minsan mahalaga, minsan parang hindi.
Minsan nandyan ka, minsan parang wala.

Ngayong gabi tila tinamaan ako ng kung ano.
Nakaramdam ako ng kakulangan na hindi ko maipaliwanag.
Tsaka ko biglang naalala ang nakaraan,
At ang mga taong naging bahagi ng buhay ko.
Bahagi pa rin naman... hindi lang halata.

Ngayong gabi bakit di natin subukang hanapin ang nawawala?
Alalahanin ang muntik nang makalimutan?
At gumawa ng paraan para ang mga buhay-buhay niyo ay muling magtagpo?
Minsan madali, minsan mahirap.

Ang mga bagay na minsang nagbigay sa atin ng ngiti ay hindi kailanman natin dapat kinakalimutan. Ito'y dahil sa kadahilanang ang mga bagay na ito ay hindi lamang naging parte ng ating buhay, kundi ito'y naging isang malaking parte ng kung ano ang meron tayo ngayon, kung nasan tayo, at kung sino na tayo ngayon.

Ang salitang "free" ay may bayad na.

Bawat free time sa akala mong bakanteng schedule ay pinagbabayaran mo rin bandang huli. Subukan mong magpakasasa ngayong libre ka, bukas ka biglaang tatambakan ng mga gawain. Minsan nakakainis. Minsan eksayting.

Dinaig pa ng oras ko si Flash, tumatakbo nang hindi ko namamalayan. Parang kelan lang unang taon ko pa lang sa kolehiyo. Ngayon ikalawang taon na pero hindi pa rin ako eksperto sa pagbabadyet ng oras.

Kelan lang eh hanggang 'oo' at 'bahala na' lang ako sa mga bagay-bagay; problema man o importanteng pangyayari. Ngayon, 'bahala na' kung ayaw niyo basta gusto ko. 'Bahala na' kung gusto niyo basta ayoko. Marami akong ayaw. Demanding. Marami akong gusto. Demanding. Minsan nakakainis, minsan eksayting.

May mga pangyayari sa buhay natin na masarap kalimutan, masarap itapon. Pero hindi natin alam, kung ano pa ang inaakala nating walang kwenta ay siya pang magagamit natin sa pang-matagalan. Parang basura lang yan. Mas maraming tinatapon, mas naiipon hanggang magdulot ng perwisyo sa lahat. Mas maraming kinakalimutan, mas tumatambak hanggang magdulot ng bigat sa ating pakiramdam na minsan hindi na natin kayang pangatawanan. Pag ni-recycle, umaayos, bumubuti. Pag inalala, inisipan ng solusyon at ginawan ng paraan, nakakagaan ng pakiramdam.

Alamin mo na lang kung ano ang dapat irecycle at ano ang dapat nang itapon. Minsan lang dumating ang ibang pagkakataon. Aaksayahin mo ba yun sa pamumulot ng mga problemang dati mo pa sana nai-recycle?

Mag-isip.

Makiramdam.

Magsagawa ng aksyon.

Sa bawat free time na winawaldas mo ngayon ay segundo ng buhay mo na nawawala ng hindi mo namamalayan. Ang bawat free time ay pwede mong gamitin pamulot ng mga problemang kinakalimutan mo ng basta-basta. Yung mga problemang tinatakasan mo dahil sa kahinaan ng loob mo.

Random

Masakit maramdaman na naipaparating mo nga ang gusto mong iparating sa isang tao, ngunit siya naman 'tong nagtatago ng nararamdaman. Yung komportable ka na at malakas na ang loob mong maging prangka, eto naman siyang nagkukubli ng inis. Masakit yung akala mong okay, tapos bigla palang hindi pa.

....

...Hindi ako mangangako o magbibitiw ng salita.

Hindi na magpapaasa at muling aasa pa.

Pagkat sa'yo ko nakita ang totoong pagkakaibigan, 

Eto lang naman ang gusto kong iyo'y malaman:

Pahahalagahan kita gaya pa rin ng dati

Aasarin kung paano inaasar ang kaaway

Aalalahanin kung paano inaalala ang sarili

Mamahalin kung paano minamahal ang kaibigan.

Hindi sigurado ang ating patutunguhan

Pagkat tayong dalawa ay maihahalintulad sa aking tula:

Di tugma ang tono, tunog at metro.

Subalit ang nilalaman naman ay todo-todo.

Kahit ganito, ito ang iyong tandaan.

Ang pagkakaibigan nati'y wala na sanang katapusan

Sapagkat aking pinipili ang estado kung saan

Tayo'y mas magtatagal at mas magmamahalan.