Suddenly...

Magpapasukan na ulit for 2nd sem. I can't wait dahil nauubusan na talaga ako ng gagawin for this one-month sem break.

Eighteen na 'ko, anliiit ko pa rin. Can't believe. Tumanda ako na parang bata pa rin. Hay buhay, ambilis mong dumaan. Pero siguro ganon talaga if you enjoy living life.

Wala lang akong ma-post. Bangag na 'ko. This sem break ang ginagawa ko lang manood ng movies, magbasa ng Pinoy books, makinig sa music. I can't even go out! Tag-hirap.

Gusto ko nang pumasok. Nararamdaman ko kasing bumobobo na 'ko. Yung feeling na parang lahat ng pinag-aralan mo last sem, wala na? Ayun. Ulyanin pa 'ko, masaya 'to.

Suddenly, nagbabago ang mga bagay. Dati masaya 'ko, ngayon tinatamad na 'ko. Yung pakiramdam na worn out na yung happiness. Pwede ba yun? O sa mundo ko lang yun nag-eexist?

When I was asked to define Literature: being aesthetically satisfying, intellectually stimulating and spiritually uplifting

Literature is an art which tackles every road that reaches each person’s soul. It is a universe where one strives to live to the beauty and passion of almost everything and extends to the deepest part of our hearts and minds and creates an invulnerable concept of perfection even with the tiniest of detail.

“Imagination is more important than knowledge.” One can create an entirely different world if one has the capacity to imagine. One can touch a person’s totality if one has the ability to pour his heart into works of grandeur. One can create an aesthetically satisfying masterpiece if one has the ultimate knowledge of combining his heart, mind and soul. However, we must never forget: perfect it may be for one individual, others may think otherwise. We should always put in mind that different people have different meanings of beautiful. Impressing them is not the true essence of literature; it is the will to say what one’s heart desires to be heard. The art of literature, then, does not depend on every person’s perception. It depends on you, the content, and on people who can enter your own universe, because “no poet or artist of any sort has his complete meaning alone.”

“Wit beyond measure is man’s greatest treasure.” Though imagination may be more important than knowledge, we cannot deny the fact that knowledge serves a great deal in helping us accomplish works of art and literature. Mingling with our knowledge aids us in improving and advancing in our field and can also assist the readers in learning various ideas they have never learned before. Literature, being intellectually stimulating can also hone our perspicacity and disclose our minds into something between the level of doubt and belief. On the other hand, true intellect affirms what the society otherwise had ignored; it seeks to find something absolutely fascinating in the most mediocre situations. It is not necessary, however, to shower your work with facts you have known only in mind, but not in heart. In devoting your time in your works, making mistakes is usually a common occurrence. If you experience one, never assume yourself unintelligent. Rather, seek how to make them right and persevere reminding yourself not to give up even if you are bombarded with difficulties. After all, “intelligence is not to make no mistakes, but quickly to see how to make them good.”

“Give spiritual strength to people and they will give genuine affection to you.” There have been literary works I have read and have appreciated with no touch of holiness involve and I admit, nothing beats the amusing feeling you have when you have been fondled by spiritual guidance. Literature is one way of expressing your desire to do good despite the hollows within you; your yearning to complete yourself and others despite the knowledge of everyone’s incompleteness; and the need to suffice your heart with spiritual affection you experience day by day. Being spiritually uplifting, literature has the capacity to make life’s journey easier. As we strive to struggle through difficult times, hearing stories of wisdom and hope from other people inspires each human being to continue to go through; sharing your wisdom and hope gives as much more joy and contentment likewise. Hate, gloom and sorrow have nothing to say compared to love, hope and joy. Emerge yourself from the deepest part of one’s soul if you have been tethered by your own worries. This life is only lived once, enjoying and learning from it is the best part of everything. Hate less; love more. Literature starts from you, not from everyone else’s so love yourself even more; and remember that God is always the light that sparkles in a dimlit room.

Written for our Literature class. This is the one I said was far too dissimilar to those of my classmates. Heck, bring me back to the days when I can write something like this again. I need it desperately. Oh, please.

You.

Harry Potter has all the courage to face the consequences of his actions and the bravery to accept death as an old friend; Severus Snape disregarded his personal safety for the safety of his true love’s son; Jose Rizal, Lapu-lapu, Ninoy Aquino --- all served the needs of our homeland, risked their lives and died for us to rise to a better life; even Superman, Wonder Woman, Darna and Captain Barbell, though fictional, are ideal examples of a true hero.

What, then, comprises the immense breadth and depth of being a hero?

Masculinity and mannishness? Intelligence, wit and the power to reason out things? Multitude of people we have helped? Tons of dilemmas we managed to bear? Abilities we are capable of doing? What?

There are no secret ingredients in being a hero: whether you are brilliant or dumb; massive or itsy; old or young; gay or lesbian; with or without teeth; beggar or sophisticated; or even the exact opposite of what people label as a hero --- you, yourself, are capable of being a hero in your own special way.

Remember then, that great people are just ordinary people with extraordinary amount of determination. “You don’t have to have a college degree to serve; you don’t even have to make your subject and verb agree.” You need not be a CPA in order to be a hero; or a CEO of a multi-billion corporation; you don’t even have to have super powers or the ability to fly.

People are all created with a pure heart: a heart that is willing to help; a heart that no matter how hard the heartaches are is still able to beat in unity with other people’s heart; a heart so big that problems seem so small and conquerable. The point is: anybody can be a hero. Others may view you as a typical person but it is always a matter of what you do that others don’t see; of how the person you helped is enlightened by your courageousness; and of how God see through the true hero in you.

Now, go, and soar high. You can be a hero.

Another essay for our English class. This is the best thing she could do. Thanks.

Only in the Philippines.

"In every place you would go, always bring home something that will remind you of that place."

     All of us have these special places we would want to go to every now and then, may this be a garden, pool or resort, or forest, and even the most peculiar place here on earth. What, then, is the most beautiful place one could see? Would it be the pyramids in Egypt? The lovely town of Paris? Or perhaps, Philippines? Philippines is nice, we all know that, and it has been noted as number one. Number one in corruption in the Southeast Asia; and among the list of number one in poverty.

     Every waking morning, you would smell the fresh breeze and the scent of the rising sun and your mother's cooking and the smell of yourself first thing, the stench of your room, your bathroom and the filthy scent of your garbage which can be plainly compared to the smell of the mouth, hands and eyes of our dear politicians. Ooops! We’re getting too far, don't you think? But very realistic, indeed.

     This is my birthplace, my homeland, my nation. This is where I first cried, laughed and learned about many things. This is my country: Philippines, where numerous crimes are committed each day; where you would hold and lose your phone at the same time; where you would smell poverty stronger than your mother's cooking. But despite all these, I love Philippines. I love everything about it, exquisite or grotesque, because this is where I first opened my lids and planned to close them seeing Philippines last.

     Only in the Philippines can there be both you and I. Only in the Philippines I have met and known my family and friends. Only in the Philippines I was born and am willing to die, because I love Philippines more than Egypt or Paris, and if given a second chance, I would still choose to live here --- only in the Philippines.

Dahil walang ganyan sa States.

Infinity.

They say that the most important things in life aren’t things. People created uniquely also have unique classifications of the things that are important to them --- wealth, health, family, pride, faith and perhaps, love.

Of all the mentioned, I cannot seem to find the name of the one I will forever treasure even beyond the time that I die. He took me in His arms whenever I need comfort; He turned against the world to be by my side; He loves me for who I am and for who I am not; He carries me during the most difficult times of my life; I cry and cling to Him whenever I feel like giving up. Truly, He’s the one I want to spend eternity with.

Now, this is solely dedicated to the man on the cross; nailed by our sins, tortured with our sinfulness, crowned with our selfishness. This is to the man who carried every weight we had on our shoulders and who lifted us from the burdens of this world.

He is my light, my guide and my source of strength and courage. He defines every aspect of love I know and I know not of; He refutes every arguments and doubts in my mind and in my heart; He is the reason I live and am living. For His love is more precious than any gold or diamond or any worldly materials; His grandeur is far greater than the magnificence of the vast universe. To Him I live and for Him I shall die.

*An English essay for our English class.

Chromium Transparency: Strengths and Weaknesses of Google Chrome

Urbandictionary has defined the word “chrome” as something that is next-level, futuristic, ahead of the times. A whole new level of cool. Indeed, with its outstanding performance, Chrome defined every aspect of a web browser with its key features.

1.      Security. Chrome ensures that users get the best while staying cautious from possible threats. Google Chrome warns the user when they attempt to visit a harmful site.

2.      Speed. Having experienced other web browsers, Chrome is evidently faster than Internet Explorer, Mozilla, Opera, etc. While still being patient waiting for a tab to load in Mozilla, Chrome does not sacrifice a user’s time by being speedy.

3.      Compatibility. Obviously, this web browser is compatible to most applications, sites and operating systems. With this in mind, a user can surf with no barrier.

4.      User-friendly. Chrome provides an interface that can easily be managed by a number of users. Once opened, it will provide thumbnails of the most visited sites.

5.      Themes. Google Chrome allows the users to download themes to alter the appearance of the browser.

6.      Automatic web page translation. Chrome grants the user a choice of language. If one site or article is not on the selected language, Chrome offers a translation. However, a learned person may notice that the translation is not efficient and accurate.

7.      Simplicity. A user might want to use a web browser that has a clean and simple background. Google Chrome is fit for this need because the window is not crowded with hyperlinks and other accessories to confuse users.

8.      Stability. If one tab crashes, the others are usually unaffected; and when you open another tab, it offers a choice of restoring the previous accidental crash of a tab or window.

9.      Tabs. It also allows tabs to be switched giving the user a complete control with comfortability. Another feature is the new tab page which grants access to add a new tab in an existing window.

10. Incognito mode. This adept feature is very much needed if a user does not want his or her visited sites to be recorded in the browser history. It meets most of the user’s demand for privacy.

Almost perfectly, Google Chrome suffices the demands of the market and the home users with its features. But flaws and weaknesses are inevitable even in web browsers:

1.      Aw, snap! Chrome crashes because of a failure or too much loading tabs.

2.      Language barrier. Even if Chrome allows users to translate a page, it does not guarantee a correct translation. Some words and phrases, when translated, cannot be understood due to incorrect grammars.

3.      Incompatibility. Chrome is compatible with most sites, yes, very true. However, to some sites, it is not. Eleap can be accessed with no sweat through Mozilla. This might also be true with Chrome but Mozilla yields better results.

4.      Vulnerability. Chrome whilst providing security by blocking malwares and warning users if they are trying to open a harmful site does not guarantee an over-all protection. It does not block a pop-up message which may harm a computer or obscure the user while surfing.

*For Computer Lecture (Eleap Discussion Board).

TIME: TWENTY MINUTES TO TEN IN THE EVENING

SCENE: Sa loob ng isang kwarto sa isang apartment sa Manila. Mayroong isang maliit na kama sa kanan ng entablado at sa kaliwa ay may aparador na abot hanggang kisame. Sa tabi ng aparador, bandang gitna, naka-pwesto ang isang study table. Maayos ang pagkakalagay ng mga gamit ngunit nakabukas ang laptop.

Nasa complab ngayon. Katabi ko ay maganda.

      

Sulyap sa "Katahimikan".

JUDITH: Kasi mahirap. Mahirap magsalita dahil alam kong hindi naman tayo. Hindi tayo pero parang tayo dahil sa mga ginagawa natin. Hindi tayo pero nagdedemand tayo, umaasa ng sobra, nangangako ng walang kasiguraduhan. Walang tayo pero nagseselos ako. Ayokong dikit na dikit ka sa May na yan. Naiinis ako tuwing naririnig ko ang mga kwento mo tungkol sa kanya. Nabubuwisit ako sa mga panahong ako dapat ang kausap mo pero siya ang kaharap mo. Wala ka nang ibang bukambibig kundi si May, si May, si May! Putangina, Gino. Hindi habambuhay kaya kong intindihin ang estado natin at ang pagkakaibigan niyo. (Humahagulgol.)

GINO: (Nabigla.) Judith, si May, kaibigan ko lang siya.

JUDITH: Ayan! Ayan na naman ang maririnig ko. Kaibigan! Kalokohan ‘to, Gino. Pare-parehas tayong nasa loob ng isang kwarto pero kayo lang ba ang magkaibigan? Kahit magkatabi na tayo siya pa rin ang kinakausap mo. Pag kinakausap kita masyado kang busy para marinig ako. Ayoko na.

GINO: Hindi. Hindi mo naiintindihan.

JUDITH: Saang banda ang hindi ko naiintindihan? Sabihin mo nga? Saan ako nagkulang sa pag-intindi? Iniiwasan ko ang mga kaibigan kong lalaki para sayo---

GINO: Pagsalitain mo muna ako.

JUDITH: …

GINO: Walang ‘kami’ ni May.

JUDITH: Alam ko.

GINO: Ako muna, please?

JUDITH: …

GINO: Hindi ko siya gusto. Kaibigan lang ang turing namin sa isa’t-isa. Yun lang yun. Wala na.

JUDITH: …

Ang istorya ay patungkol sa isang relasyong walang kasiguraduhan, sa mga taong hindi alam ang patutunguhan, at mga pagkakataong mauuwi sa KATAHIMIKAN. Alay sa mga mambabasa at mga taong mahilig magselos, ang istorya ay umiikot sa karakter nina Judith, na kahit piliting hindi pansinin ang maling kutob ay walang magawa kundi magpaalila sa nararamdaman at mga nalalaman; at Gino, na malabo ang pagkatao ngunit kahit ganoon ay gumagawa ng paraan para maging malinaw lahat.

Babala: Nagaaksaya ka lang ng oras mo. Katahimikan.

Time is the best expression of love.

I was told by a book.

But how can I give a person my time if I don't know how to manage my own? Or if I have a hard time finding time to satisfy myself?

Sure, I know it's the best gift to give someone you love or someone you cared for. Don't worry, in time I will learn to sacrifice my time. Just give me more of it.

I don't know how long. I don't know how far I can get. All I know is I know my stuff. Well, sometimes I don't but more often I do.

Those other times I know not of, maybe I just need you to keep reminding me that time is precious. And because it is precious, I don't need it to share to myself alone.

Takas ng nakaraan.

Naranasan mo na bang subukang kalimutan ang nakaraan?
Yung ayaw mo nang maalala ang mga tao?
Pinaiyak ka man o pinatawa,
Sinaktan o pinasaya,
Minahal o hindi,
Kaibigan, kaaway o walang kwenta?

Naranasan mo na bang kalimutan ang nakaraan?
E yung di sinasadyang makalimutan ito?

Tapos magtataka ka kung bakit parang nakalimutan ka na rin.
Iisipin kung anong kulang, anong mali.
Magtatanong kung totoo bang dumaan ang mga tao't pangyayari sa buhay mo.

Hindi mo rin maintindihan paminsan ang takbo ng utak ng isang tao.
Minsan mahalaga, minsan parang hindi.
Minsan nandyan ka, minsan parang wala.

Ngayong gabi tila tinamaan ako ng kung ano.
Nakaramdam ako ng kakulangan na hindi ko maipaliwanag.
Tsaka ko biglang naalala ang nakaraan,
At ang mga taong naging bahagi ng buhay ko.
Bahagi pa rin naman... hindi lang halata.

Ngayong gabi bakit di natin subukang hanapin ang nawawala?
Alalahanin ang muntik nang makalimutan?
At gumawa ng paraan para ang mga buhay-buhay niyo ay muling magtagpo?
Minsan madali, minsan mahirap.

Ang mga bagay na minsang nagbigay sa atin ng ngiti ay hindi kailanman natin dapat kinakalimutan. Ito'y dahil sa kadahilanang ang mga bagay na ito ay hindi lamang naging parte ng ating buhay, kundi ito'y naging isang malaking parte ng kung ano ang meron tayo ngayon, kung nasan tayo, at kung sino na tayo ngayon.

Ang salitang "free" ay may bayad na.

Bawat free time sa akala mong bakanteng schedule ay pinagbabayaran mo rin bandang huli. Subukan mong magpakasasa ngayong libre ka, bukas ka biglaang tatambakan ng mga gawain. Minsan nakakainis. Minsan eksayting.

Dinaig pa ng oras ko si Flash, tumatakbo nang hindi ko namamalayan. Parang kelan lang unang taon ko pa lang sa kolehiyo. Ngayon ikalawang taon na pero hindi pa rin ako eksperto sa pagbabadyet ng oras.

Kelan lang eh hanggang 'oo' at 'bahala na' lang ako sa mga bagay-bagay; problema man o importanteng pangyayari. Ngayon, 'bahala na' kung ayaw niyo basta gusto ko. 'Bahala na' kung gusto niyo basta ayoko. Marami akong ayaw. Demanding. Marami akong gusto. Demanding. Minsan nakakainis, minsan eksayting.

May mga pangyayari sa buhay natin na masarap kalimutan, masarap itapon. Pero hindi natin alam, kung ano pa ang inaakala nating walang kwenta ay siya pang magagamit natin sa pang-matagalan. Parang basura lang yan. Mas maraming tinatapon, mas naiipon hanggang magdulot ng perwisyo sa lahat. Mas maraming kinakalimutan, mas tumatambak hanggang magdulot ng bigat sa ating pakiramdam na minsan hindi na natin kayang pangatawanan. Pag ni-recycle, umaayos, bumubuti. Pag inalala, inisipan ng solusyon at ginawan ng paraan, nakakagaan ng pakiramdam.

Alamin mo na lang kung ano ang dapat irecycle at ano ang dapat nang itapon. Minsan lang dumating ang ibang pagkakataon. Aaksayahin mo ba yun sa pamumulot ng mga problemang dati mo pa sana nai-recycle?

Mag-isip.

Makiramdam.

Magsagawa ng aksyon.

Sa bawat free time na winawaldas mo ngayon ay segundo ng buhay mo na nawawala ng hindi mo namamalayan. Ang bawat free time ay pwede mong gamitin pamulot ng mga problemang kinakalimutan mo ng basta-basta. Yung mga problemang tinatakasan mo dahil sa kahinaan ng loob mo.

Random

Masakit maramdaman na naipaparating mo nga ang gusto mong iparating sa isang tao, ngunit siya naman 'tong nagtatago ng nararamdaman. Yung komportable ka na at malakas na ang loob mong maging prangka, eto naman siyang nagkukubli ng inis. Masakit yung akala mong okay, tapos bigla palang hindi pa.

....

...Hindi ako mangangako o magbibitiw ng salita.

Hindi na magpapaasa at muling aasa pa.

Pagkat sa'yo ko nakita ang totoong pagkakaibigan, 

Eto lang naman ang gusto kong iyo'y malaman:

Pahahalagahan kita gaya pa rin ng dati

Aasarin kung paano inaasar ang kaaway

Aalalahanin kung paano inaalala ang sarili

Mamahalin kung paano minamahal ang kaibigan.

Hindi sigurado ang ating patutunguhan

Pagkat tayong dalawa ay maihahalintulad sa aking tula:

Di tugma ang tono, tunog at metro.

Subalit ang nilalaman naman ay todo-todo.

Kahit ganito, ito ang iyong tandaan.

Ang pagkakaibigan nati'y wala na sanang katapusan

Sapagkat aking pinipili ang estado kung saan

Tayo'y mas magtatagal at mas magmamahalan.

....

He said goodbye,

She said hello.

Woke up next to someone known

Stranger he may, she would not know.

He said goodbye,

She said hello.

Looked to the left to see someone right

Looked to the right and see one who left.

Another goodbye is another hello

Another hello is another opened door

An opened door is another room full

Of space and time to once again spend.

Pain is to love as past is to present.

Pain is to love as fear is to hope.

Lastly, I say with my heart spilled:

Pain is to love as him is to you.

R: My sister wanted me to correct/edit her originally made poem (not this) for their project. I obliged since I'm a kind sister. Ha, I'm so kind. After reading hers (I got nauseated. Some are illegally copied and I refused to edit it further), I turned on a blank page and made one. This was it. Just because I missed making one.

This has no relevance to my life. I was just reminded by people who come and go.

Random.

Natutunan kong 'di ko na kailangang magbago para ibalik yung dating ako. May mga pagkakataon kasi sa ating buhay na kahit pilit nating ibalik, hindi na natin magagawa. Nalaman kong iba ako dati sa ngayon... at mas okay na yung ganito kesa balikan yung dating ako na walang natutunan.

Kung ayaw mong maniwala, okay lang.

Sa elevator nagtutulukan. Sa LRT, hagdan, banyo at kalye meron na ring tulakan. Nagtutulukan pag masikip... nagtutulukan pag trip lang. Sa sobrang sikip ng Pilipinas kulang na lang ay magtulakan na ang lahat ng tao para lang makausad. Halos lahat na ata ng lugar dito pinamumugaran na ng mga peste.

Napansin kong hindi lang sa mga lugar nagtutulakan kundi pati na rin sa ibang mga bagay. Kapag alam mong mapapahamak ka, itutulak mo ang kasabwat mo para siya na lang ang madawit. Kapag mapapahiya kayo, aatras ka sabay tulak sa kasama. Pag mahuhulog sa bangin, tulak mo na lang siya kesa ikaw ang mahulog. Hindi pwede ang style ni Jack Dawson na: "You jump, I jump."

Minsan sa pag-ibig nagtutulakan na rin. May mga taong pinagtutulakan ang sarili nila sa taong mahal nila pero hindi sila mahal. May mga taong tinutulak ang kaibigan nila papunta sa taong mahal nito. May mga tao rin namang tinutulak ang mahal nila sa mas mahal nito... O kaya minsan pag hindi mo na maintindihan ang isang tao, magtataka ka at mapapaisip kung bakit yung mahal niya pinagtutulukan niya sa may gusto sa kanya kahit ilang beses na niyang pinapaulit-ulit na ikaw nga. Ikaw nga at ikaw pa. Komplikado.

Pero siguro may mga ganun talaga. Mas pinipili nilang ipagtulakan ang iba sa hindi naman nito gusto... Kalokohan. Katotohanan. Siguro hindi lang niya gustong umasa na siya nga kung nararamdaman niyang parang may mali. Hindi niya gusto na kayo kung alam niyang may ibang nakiki-gusto. Hindi siya komportable kung alam niyang may ibang may gusto sayo. Siguro hindi rin intensyong magdamot... ayaw lang niyang may nasasaktan habang nagpapakasaya siya sa piling mo.

May mga bagay talagang ginagawa natin kahit hindi natin alam ang rason. Minsan, nagagawa natin dahil sa isang mabigat na kadahilanan.

Kung pinagtutulakan ka niya, magpatulak ka... pero bumalik ka rin. Baka ginagawa lang niya yun para malaman kung gaano siya kahalaga para balikan mo.

Nanana.

Gusto ko lang naman ng tahimik na buhay eh... hindi ko alam kung bakit ang ingay ko. Shet ano raw?

Sa pagkanta nailalabas ang nararamdaman ng isang tao.
Sa simpleng liriko naihahatid ang nais ipabatid.
Ang tono ang siyang humuhulma sa kabuuan ng isang awitin.
Sa pagkanta nailalabas ang hindi kayang salitain.

Gusto ko lang naman ng tahimik na buhay eh...
Kaya matutulog na 'ko.

Random.

Baka lang gusto niyo munang mag-break sa kakaaral para sa quiz... eto na ang mabisang solusyon sa mga nagsisipag-sipagan. Paunawa: Walang kwenta 'to. Gusto ko lang magpost. Pagkatapos nito mag-aaral na 'ko. Hahaha joke lang, alam kong hindi matutupad yun kaya bahala na lang kung sipagin. Dapat siguro binabadyet ko na rin ang oras ko... hindi ko na alam kung san ko nawawaldas eh.

O, daldal pa para may mapagbuntunan kayo ng stress. Eto ang mga pangyayari sa buhay ko ngayong araw:

A. Nag-away kami ng nanay ko. Sus, wala nang bago. Pero ang nakakainis dun, laging mababaw yung dahilan, parang 3-ft pool lang.

B. Nakasabay ko ang kaibigan ko sa LRT. Tapos nag-aral kami ng Economics. Ang hirap ng mga tinatanong namin... pagdating sa exam bigo.

C. Nakita ko yung estudyanteng nakakita sa'kin. Casual lang sana. Kaso eto yung simula pagsakay ko ng jeep last week, katabi ko na. Sing-bagal ko rin maglakad papuntang LRT. Nakatapat ko pa nga ata sa upuan... At hindi ko alam simula't sapul may red mark ako sa mukha. Mahabang mark na parang lipstick, di ko alam san nanggaling. At ambait niya para hindi sabihin sakin na "Miss, taga-mental ka ba?" Siguro mamamatay na kakatawa yung bakulaw na yun. Sheeeeeet.

D. May binigay ako kay Rechel. Clue: masarap itong alagaan... pero nakakatakot. Noh, Sevb? Haha.

E. Nalaman kong may hiwaga sa drinking fountain. May kapangyarahin ito para pigilan ang lahat sa paglapit dito. Kahit wala itong ginagawa, napapatili pa rin niya ang mga babae at kinaiinisan siya ng mga lalaki. Mamatay ka nang ipis ka. Wag ka dyan tumambay, dun ka sa drinking bottle ng seatmate ko.

F. Pagsabak sa unang pagsubok. Hindi ko alam kung sinong halimaw ang nagpauso ng quiz. Siguro naisumpa na yun dati pa. Okay na 'ko sa grade ko. Hindi naman mababa talaga, yun lang mas may mataas lang sakin. Nanliliit ako sa mga katabi ko... busog na busog ang utak. Tiyan ko lang kasi nabubusog sa mga hatid na biyayang dala ng mga pagkain ni Ruby.

G. Putol ang ibang klase. Bertdey ng Rector. Happy birthday po. Konti na lang, aakyat na po kayo. :)

H. Yellow model chick. Nag-rap ako, isang linya lang. Pag nakabisado ko yun kakanta ako... basta may TF.

I. Yellow bottle sipping. Pagdating ng bahay, walang kain-kain. Rap ulit, ansaya. Sana ganito na lang mga quiz. Nakakaya ko na siyang kantahin basta may kopya. Pag wala, tepok kang lamok ka.

J. Nagsulat. Lecture at blog. Hindi ko alam kung pano nalustay ang oras ko sa mga walang kwenta kong gawain.

K. Bati na kami. Kadarating lang ni Mama. Pinansin niya 'ko. Sheeeeeet yeheeeeeey.

***

Syempre eto ang mga plano kong gawin sa ngayon:

1. Ipost 'to at kumanta ulit.

2. Kumanta ulit, ubusin ang oxygen sa paligid.

3 Matutulog.

4. Mag-aaral para sa Theology quiz bukas. Ay mali.

5. Gigising. Kasi mahirap mag-aral pag tulog ka.

6. Hindi ko sigurado yung pang-apat. Malalaman niyo kung nagawa ko bukas beybe.

Ayan ang buhay ko. Puno ng mga walang kwentang bagay. Sinusubukan ko naman mag-aral (para sa bahay ko) kaso lang may kumakanta sa utak ko.

Yehey na matamlay: Y. e. h. e. y.

Kaninang alas-sais ko pa binalak mag-aral. Kaninang alas-siete, sinubukan ko ulit.... Natapos na ang Pilipinas Got Talent... nanalo na ang bet kong si Marcelito POOH-moy... wala pa ring nangyayari sa plano ko.

Ayan binabalak ko na namang mag-aral na talaga. Yung totoo na. Kaso Vice Ganda na. Pano pa ba 'ko makakapag-aral kung nag-e-echo na sa buong bahay yung mga halakhak ng pamilya ko? Pano pa 'ko makakapag-concentrate kung nakikitawa na rin ako kay Vice? Hay nako, Vice... bisyo ka talaga.

Pero eto promise. Kayo testigo. Mag-aaral na 'ko. Isang-isa na lang na tugtog ng Look at me now. Ay teka, dalawa na lang pala. Haha. Promise yan. Tapos mag-aaral na 'ko. Ay hindi, kakain muna pala tapos mag-aaral na talaga. Promise yan. Pinky promise.

© Tumatakbo ang oras. Tick tock.

Ang tunay na maganda...

Tutal puro lalaki ang bukambibig ko, ba't di ko naman pamugaran 'tong blog na 'to ng mga babae?

Ang tunay na maganda, kahit di magsuklay okay lang. Pero wag kang magpapakalbo para maatim ito.

Ang tunay daw na maganda, hindi lang matalino, mabait pa at maunawain. Sablay ako dito, di ako marunong umintindi. What is the asdgxhdgvmfhdlcneurhnfckdcn?

Ang tunay na maganda, mabango kahit di magpabango. Ang sikreto niyan, pinaliguan ng downy yung damit.

Ang tunay na maganda, humahalakhak. Hindi nagpapakahinhin kahit sobrang nakakangawit na sa panga ang tawanan.

Ang tunay na maganda nagpo-ponytail. Alam niyo ba, naka-ponytail ako ngayon.

Ang tunay na maganda, kahit may nagkakagusto sa kanya hindi niya hinahabol. Alam niya kasi na siya ang hahabulin.

Ang tunay na maganda, kinikilig. Wag na magpanggap na hindi kung obvious naman.

Uhm... ano pa ba? Wala na 'kong maisip.

Ang tunay na maganda, wala nang maisip.

Wow, coincidence!

Ang tunay na maganda, hindi lang mukha ang puhunan kundi pati lamanloob: bituka, atay, baga, bato...

Ang tunay na maganda, nagbebenta ng laman... ng mabuting kalooban. Mabait, kung di mo gets.

Ang tunay na babae, hindi lang sarili ang mahal. Pati sapatos, damit, accessories at kung ano pang mga kalandian. Haha. Joke.

Ang tunay na babae, nagmamahal. Hindi nagmumura.

Shit nagmumura nga pala 'ko. Revise:

Ang tunay na babae, marunong magmura.

Yehey.

Higit sa lahat, ang tunay na babae ay walang ginintuang puso kundi red na tumitibok. San ka ba makakakita ng gintong kumakabog pag inlove?

Ang tunay na babae, maganda kahit nagpapa-gwapo. Mabait kahit naiinis. Matalino kahit di nag-aaral. Tahimik kahit galit na. Habulin ng papabols kahit tumatakbo na. Tumitingin saglit sa iba pero binabalik sa nauna.

Sa lahat ng yan, isa lang ang napatunayan ko.

Tibo ako.

Shit.

Ang daming magaganda sa mundo noh? Ang hirap sa kanila, pumapangit pag katabi ako. E ikaw? Alam mo ba kung bakit hindi mo mahanap ang dream girl mo? Madalas kasi nasa bahay lang ako eh.

© Mga hinayupak kayo pag naniwala kayong tibo ako. Magkita-kita tayo sa purgatoryo.

Random.

Ansarap pumetiks noh? Nag-ol ako dahil may babasahin ako. Tapos nag-post na 'ko. Tapos nag-itunes. Kumanta... natyempuhan yung "Look at Me Now" version ni Karmina. Ayan ang saya, kinakabisado ko siya. Ni-request kasi ng mga kaibigan ko, nagpauto naman ako. Palibhasa nahumaling sa Super Bass ko, sinamantala na. Walangya.

Anhirap nito, nakakadugo ng lungs at nakakabuhol ng dila. Sa bilis ng mga salita parang pwede nang ipangkarera sa mga kabayo.

Tapos naalala ko... quiz week pala. Shit. Nagbasa naman ako sa Economics, nagmistulang coloring book nga yung libro kong parang encyclopedia dun eh. Masaya kasi mag-highlight, try niyo rin. Dalawang kulay pa. Haha. Ansaya pramis. Kaso sa utak kong 'to hindi pwede ang isang basa lang. Hindi ko nga alam kung bakit napaka-ulyanin ko eh. Hindi ko naaalala yung lessons namin. Siguro ganon talaga pag nagaaral noh? Masarap kalimutan lahat ng nakaka-stress.

Sana sa pag-aaral, itetest lang lahat ng maaalala mo, okay na. Hindi yung pipiliting isuksok sa kokote kong sinliit ng nunal ko sa mukha lahat ng gusto nilang malaman ko. Hindi ko naman magagamit lahat ng yan sa buhay ko. Pag ba nakikipag-usap kelangan mo pang malaman ang Accounting Framework? Pag ba magpapatayo ng bahay, kelangan ko pang mag-illustrate ng graph at idiscuss sa architect ang opportunity cost ng pagpili ng saging kesa kamoteng nakakautot? Parang hindi naman...

Parang oo rin. (Shit balimbing pala.) Alam ko namang kelangan ng Pilipinas lahat ng lumalabas sa bibig ng mga professor namin eh, maski mga talsik na lumalaway noh? Wow ang corny, laslas na tayo. T______T

May nabasa ako sa internet noong bakasyon na para ma-motivate ka raw mag-aral, ilista mo lahat ng purposes ng pag-aaral mo sa isang malinis na papel para maaalala mo lagi kung bakit ka nga ba nag-aaral. Sinubukan ko naman baka sakaling makatulong. Epektibongbibo.

Alam niyo kung ano'ng una sa listahan ko? Bahay. Gusto  ko kasing magpatayo ng bahay eh. Kasi mahirap yung magpa-upo. Nako delikado yun, gawaing adik. May nakita ako sa Tumblr na halu-halong designs ng bahay... nainggit ako. Tsaka ko na-realize na ang pinakagusto ko talagang mangyari sa buhay ay magpatayo ng bahay. Gusto ko yung kwarto ko nasa loob ng kabinet. Gusto ko may cupboard under the stairs kung saan pwede akong magbasa. Gusto ko may secret passages, may library, may underground pang-hideout para pwede akong suminghot ng katol dun. Meron ding entertainment room pero dapat walang mga GRO at macho dancer sa loob. Dapat may rooftop din, manonood ako ng stars. Wow, naglalaway na 'ko. Yuck joke. Tapos may collection room. Tangina pag yumaman ako, magpapatayo ako ng mga rebulto ng Harry Potter characters. *evil laugh*

Kumplikado yung gusto ko sa bahay. Kaya kapag hindi naging architect 'tong kapatid ko, maghahanap ako ng asawang architect. Dapat yung may mabangong apelyido. Gusto ko nang dispatyahin 'tong akin eh. Ambaho, sakit sa bangs. Pwede na yung Sy, Lopez, Araneta o kaya Ayala. Hindi kasi ako ambisyosa.

Wala, nag-share lang ako ng kalokohan sa buhay ko. Pampalipas oras niyo. Pang-aksaya ng mga nalalabing oras ko bago ang quiz week.

Osige na nga, lalayas na 'ko.

Mag-iimpake ng impormasyon.

Tatahakin ang impyernong buhay bukas.

Maglalayag sa mundo ng kawalan.

Adios.

In life...

We should:

   - never expect

   - never demand

   - never assume

Should know:

   - your limits

   - where you stand

   - your role

   - your priority

Don't:

   - get affected

   - get jealous

   - get paranoid

   - wait for his/her text

Just:

   - go with the flow

   - and stay happy with what you have.

© Credits to the owner.

Si seatmate, demanding.

Ako: Penge ngang ibang topic.

Siya: Ako topic mo.

Ako: Kapal mong lamok ka, bakit ikaw? 3 reasons.

Siya: Una, seatmate kita. Haha. Pangalawa, magkabirtdey tayo. Pangatlo---

Naalala ko sabi ko gusto ko ng bahay na pagbukas mo ng kabinet, kwarto pala. Sabi niya gusto niya pagbukas ng kabinet, Narnia na. Shit.

San ka ba makakakita ng seatmate mo, may looks at brains pa? Aba, putragis, swerte niya nakita niya 'ko. Haha. Sa lahat nga naman ng tao sa mundo, bibihira talaga yung pagkakataon na ka-birthday mo, kasunod mo ng surname, katabi sa seatplan, kasundo, ka-blog, ka-chat, katext at... kaibigan. Naks. Kaso nakakahiya, pinapagitnaan nila ako ng ka-loveteam niya. Minsan ansarap tumibok ng tugdug tugdug. Haha.

Itong batang 'to yung tipong titignan mo pa lang, good vibes na araw mo. Itsura pa lang mapapa-shit ka na. Siya ang nagturo sa'kin na pagsikapan ang math problems at wag umasa sa mga walang pag-asa. Siya rin nga pala yung bumaklas sa takong ng isa kong sapatos nung natanggal yung takong nung isa dahil sa pagkakahulog ko sa hagdanan sa UST Library. Nagmukha akong si Alice na nahulog sa Wonderland at si Cinderella na desperado sa sapatos.

Lagi kong pinupuri yung kutis nitong si seatmate, mas mukha pa kasing pambabae kesa sa'kin. Kung bakit naman kasi sobrang hot ko, pati sarili ko toasted na.

Yung pilikmata din niya... Putragis, kinabog yung akin sa pagkakulot. Ano ba 'tong mga sinasabi ko, di nga pala kami talo.

Oy Allen, patangkad ka na please? Pag mas tumangkad ka sa'kin, liligawan kita. Pramis.

=))

I want this.

I want to buy this but my instinct told me to save money first. Arrrg.

Dear future boyfriend...

Dear future boyfriend,

      It's been years since I had one and maybe having you in my life would be one of the most crucial yet satisfying decision I'd ever make.

      I think you know how complicated it is being in a relationship. Lots of expectations and demands and everything that adds up to this complex state makes it hard for me to keep holding on. But I wish that with you by my side would make everything worth it all.

      Knowing myself, I sometimes look for perfection... anyhow, I want you to know that by choosing you, I accept every imperfection you may have. I'm not really looking for the most handsome, most intelligent and most gentleman. I am simply looking for a man I am friends with for years to whom I can share almost everything and to someone who will be able to cope up with me and my indecisiveness.

      However, friendship for me does not only involve you and I, it also involve people around us: our family, friends and relatives. I also believe that for our relationship to work, it is best to have God  at the center of everything. Maybe that fact is one of the things I lack in my past relationships, and since I want to make my life better, it would be essential to remind ourselves that without Him this wouldn't be possible.

      I also ought to tell you that I am often misunderstood and I want you to understand that I want to be understood. I would appreciate if you will tell me things others don't know about you. It gives me a safe zone that we have something only the two of us know.

      You need not dress like a celebrity or speak in decent English. I don't need you to impress me every now and then. I just need you to be you and accept me as I am. We should also remember that trust, respect, loyalty and faithfulness are ingredients to make this relationship work.

      I also would like you to know that crying is healthy sometimes...

      Future boyfriend, it is enough that we love each other and we put efforts to show it. I would love to sing with you, write with you, dance with you, learn with you, dream with you, watch movies with you, laugh with you and watch the stars with you.

      This may not be the last letter I address to you. Who knows when time pass I'll be writing to you as my future groom?

                                                                                                            Here to wait,

                                                                                                            Your future girlfriend

"Words still speak louder than actions."

Ayan ang natutunan ko ngayong araw na 'to sa Theology prof namin.

Pinapapili kami kung ano raw ang mas valid: words or action. Puta nga, ako pa tinawag sa recit. Haha. Sa totoo lang, kahit both yung una kong sagot at "actions" ang pangalawa kong pinili, "words" talaga ang gusto ko. Kaso na-op ako sa mga kaklase ko na lahat ay action kaya nakisawsaw na lang ako. Malaman-laman kong words nga pala talaga.

Hindi kasi ako makahanap ng explanation... sana sumagi sa isip ko kanina ang title ng post na 'to.

Pero sa totoo lang kahit words pa ung sinabi niya, di ko pa rin bibitawan ang paniniwala kong both dapat.

Aanhin mo ang mga salita kung wala namang kasiguraduhan kung totoo ang mga ito?

Aanhin mo naman ang mga aksyon kung wala din namang kasiguraduhan kung ano ang ibig sabihin nito?

Pag hinawakan ko kamay ng seatmate kong lalaki... anong meron? Masasabi niyo ba na kami na dahil lang sa ginawa ko?

Pag sinabihan ko siya, "Oy, mahal kita," maniniwala ba agad kayo?

Kasabay ng pananalita ang pagkilos. Kasabay ng pagkilos ang pananalita.

Walang silbi ang salitang walang laman. Walang silbi ang kilos o gawang walang kasiguraduhan.

Pero dahil prof siya, siya na. Siya na talaga.

Hi, seatmate. Mahal kita. Naniniwala ka?

Laboy.

"Sige, gusto mo bang maging katulad ng mga batang kawkaw?"

Matinding panakot 'to ng aking ina noon. At dahil bata pa, takot na takot naman ako. Batang kawkaw ang tawag sa mga batang pakalat-kalat sa kalye. Walang matirhan, walang makain at lasug-lasog ang damit. Nabanggit ko noon ang salitang ito sa aking mga kaibigan at pinagtawanan lang nila 'ko. Bakit? Ako pa lang daw ang kilala nilang nilalang na may alam ng salitang "batang kawkaw". Totoo ba? Shit.

Ano bang brand ng oven ang Pinas? Ang init, potek!

Nilalangis na mukha, pwede nang mag-prito ng itlog. Tagaktak ang pawis, pwede na magtayo ng sariling pool. Pesteng hangin, ginugulo buhok ko, pwede nang maging afro. Punyetang jeep, pwede nang maging jet sa bilis.

Ang sarap magreklamo noh? Napaka-imperpekto naman kasi talaga ng mundo at buhay ng tao. Nakakainis ang maraming bagay. Nandyan ang init ng panahon, ang kalam ng sikmura, pagaspas ng hangin, langis sa mukha, malagkit na pawis at iba pang mga bagay na kung tutuusin ay mababaw lang pero hindi natin maiwasang ireklamo.

Habang pauwi ako sa mala-impyernong init ng ating bansa, sinubukan kong palipasin ang oras sa pag-iisip ng gagawin ko sa aking pag-uwi. Assignment, wala... walang balak gawin. Aral, okay lang... okay lang kahit wag na. Kain, hindi pwede... 'di pwedeng kalimutan. Sulit kung maituturing na nag-iisip ako ng mga gagawin. Madalas kasi, nakatunganga lang ako sa biyahe o di kaya'y natutulog.

Punas, punas at punas pa. Tangina ang init talaga. Naka-puyod na ang aking buhok ngunit wala pa ring patawad ang pagtulo ng tila balon ng pawis sa aking katawan. Malakas ang hangin ngunit mainit ang singaw, nag-iisa talaga ang ating bansa. Punas pa ng pawis.

Sumakay ang mga pasahero at sumunod ang dalawang batang tila batang kawkaw. Madungis, gusgusin, madumi at parang hindi pa naliligo ng ilang buwan. Seryoso ako, buwan talaga.

Bilang isang normal na taong madalas na sumasakay sa walang kupas na jeep, kadalasang ginagawa ng mga batang katulad nila ang mag-shoeshine ng sapatos, tsinelas at pati paa damay na rin. Hindi mo mamamalayan, itim na pala ang kulay nito. O di kaya'y magbibigay ng sobre na may nakasulat na "kami po ay mga badjao, humihingi ng tulong para kami po'y makabalik sa amin..." saka sila maghihintay kung may magbibigay. Kadalasan wala.

Ngunit sa tanang buhay ko, noon lamang ako nakatagpo ng kakaibang pamamaraan upang manlimos. Ang isang bata ay may dalang pinagkabit-kabit na mga lata para ito'y kanyang itambol. Nagbigay sila ng mga sobre, tsaka hinampas ang mga bakal na instrumento.

Hindi ko ugali ang magbigay ng limos dahil konti na lang at baka ako na ang pumalit sa kanila. Aba, aba. Galante ang aking katabi sa kaliwa, nag-abot siya ng barya kasama ang iba pang mga pasaherong tila nasaniban ng mabuting espiritu. Sinulit ko na ang pwesto ko sa dulo ng jeep para makapagtago sa sinag ng araw, pero walang palya si haring araw. Matinik ang kanyang mga galamay.

Patuloy na tumugtog ang mga bata. Tambol, tambol, tambol. Kanta, kanta at kanta. Naniniwala ako na sila'y mga Badjao sapagkat hindi ko maintindihan ang mga liriko ng kanilang awitin. Makalipas ang kulang-kulang na dalawang minuto, nagsalita ang manong na nakaupo sa tapat ko.

"Boy, sino gumawa ng mga sobre niyo?"

Naisip kong isang kalokohan ang tanong na ito. Malamang na sagot dyan ay ang mga magulang nila na masyadong nabusog ng katamaran. Ngumiti lang ang mga bata, yung mga tipo ng ngiting nakakaloko at makikita mong sila rin ay pilyo. Hindi sila sumagot at patuloy lang sa pag-ngisi hanggang nagtanong ulit si manong.

"Sino amo niyo?"

Sumalpok sa mukha ko ang mga salitang binitiwan niya. Sino amo niyo? Tsaka sumagi sa aking isipan na ang mga laboy na ito'y marahil wala sa puder ng kanilang mga magulang kundi’y nasa ilalim ng mga sindikatong humahawak ng mga bata para manlimos sa kalye.

Tuso rin ang dalawang musmos na ito at pinili nilang hindi pansinin ang tanong tsaka sila nag-usap sa kanilang dayalektong hindi ko mawari.

Kita sa mga mata nila ang inosenteng kaalaman sa mundo. Kita sa kanilang mga ngiti at tawanan ang ligayang nararamdaman ng bawat bata. Ngunit hindi makukubli sa kanilang kilos at galaw ang pagiging mga musmos na mulat sa kahirapan.

Matagal-tagal din ang pananatili nila sa jeep. Nakaupo sila malapit sa akin at hindi ko maiwasang mapangiti sa mga usapan nilang kahit malabo ay walang dudang nakakatawa. Masaya ang kanilang halakhakan. Masigasig ang sigaw sa mga kalapit na jeep ng "Karerahan! Karerahan!" Walang palya ang patuloy na pag-uusap... tawanan ulit.

Kung sana'y mayaman ako at may sariling bahay, iimbitahan ko sila doon. Pakakainin, paliliguan, bibigyan ng gamit...

Nasan na kaya ang gobyerno natin? Kumikilos kaya sila para masugpo ang mga ganitong uri ng sindikato?

Nasan ang mga magulang ng mga batang ito? Alam kaya nila ang hirap na nararanasan ng kanilang mga supling?

Alam kaya ng mga batang ito ang kanilang ginagawa?

Palalim ng palalim ang naisip ko ng mga sandaling iyon at hindi ko namalayang nasa Tikling na pala kami. Hindi ko ugali ang magbigay ng limos dahil konti na lang at baka ako na ang pumalit sa kanila. Ngunit tila nag-iba ang ihip ng hangin... dahan-dahan kong ikinilos ang aking kamay para buksan ang aking bag. Sari-sari ang laman nito na sigurado akong wala ang mga batang ito. Patuloy kong kinakapa ang kinalalagyan ng aking pitaka, at nang makapa ko na ito at handang hugutin, tsaka sila biglang bumaba ng jeep.

Sinundan ko sila ng aking tingin at binalak pang tawagin, ngunit tila natikom ang aking bibig sa dahilang hindi ko alam. Noon ko lang napansin... sila pala'y naglalakad sa nakakapasong kalsada at mainit na panahon ng nakayapak.

Nakakalungkot na may magagawa ako pero hinintay ko pang umalis sila para kumilos. Nakakalungkot na maraming pagkakataon ang lantad na sa ating harapan ngunit pilit nating kinukumbinsi ang sarili na marami pa ang darating, saka tayo manghihinayang pag ito'y nawala na at walang kasiguraduhan kung ito'y mababalik pa.

Pababa na ako sa jeep…

Hindi ko inakalang sa isang sakay, marami akong natutunan. Hindi ko inakalang totoo pala ang madalas kong naririnig na "sa isang iglap, lahat ay pwedeng magbago".

Hindi nalalaman ng mga batang iyon, dahil sa kamusmusan, na isang tao ang kanilang nabigyan ng inspirasyon. Hindi ko rin inakala na sa dinami-rami ng tao sa ating bansa, sa mga bata ko pa pala mapupulot ang isang aral na pumukaw ng aking puso't isipan.

Ano bang brand ng oven ang Pinas? Ang init, potek!

Nilalangis na mukha, pwede nang mag-prito ng itlog. Tagaktak ang pawis, pwede na magtayo ng sariling pool. Pesteng hangin, ginugulo buhok ko, pwede nang maging afro. Punyetang jeep, pwede nang maging jet sa bilis.

Ang sarap magreklamo noh? Napaka-imperpekto naman kasi talaga ng mundo at buhay ng tao. Nakakainis ang maraming bagay. Nandyan ang init ng panahon, ang kalam ng sikmura, pagaspas ng hangin, langis sa mukha, malagkit na pawis at iba pang mga bagay na kung tutuusin ay mababaw lang pero hindi natin maiwasang ireklamo.

Bakit nga ba tayo nagrereklamo sa maliliit na bagay imbes na ipagpasalamat na lamang natin na ito'y nangyayari pa kesa hindi; ito'y nasa atin kesa wala...?

Imperpekto mang maituturing ang mundo at  buhay ng tao, kanya-kanyang diskarte na lang yan kung paano mo pahahalagahan ang lahat ng bagay na mayroon ka. Kung may masama itong naidulot, matuto tayong tanggapin ito at bumangon sa pagkakamali. Hindi lang naman ikaw ang nahihirapan... lahat ng tao may pinagdadaanan.

Wag ka nang magreklamong konti ang pagkain sa pridyider... dahil may mga batang hindi pa nakakakain ng kanin at prayd chicken.  

Wag ka nang magreklamong sira ang sapatos mo... dahil may mga taong yapak na tinatahak ang daang hindi alam ang patutunguhan.  

Wag ka nang magreklamong hindi mo nakukuha ang gusto mo... dahil may mga taong hindi makuha ang kailangan nila.

***

"Riz, diba magaling ka? Diba may tiwala ka sa Diyos? Kung ganon, bakit may mga taong namamalimos sa kalye katulad niya? Bakit may mga naghihirap katulad nila? Bakit may mga taong may kapansanan? Bakit parang unfair naman ata..."

"Hindi ko alam..."

***

Dalawang taon na ang nakakalipas nang tanungin ito ng aking kaibigan. Totoong hindi ko alam ang aking isasagot ngunit alam kong may dahilan ang Panginoon. Yun kasi ang madalas kong sabihin nung nasa huling taon pa 'ko ng hayskul: "May dahilan lahat ng bagay. May dahilan kung bakit nangyayari ang mga pangyayari. Hindi man natin maipaliwanag ngayon kung ano at bakit, may tiwala ako na may sagot ang lahat ng ating katanungan..."

Kung tatanungin niya ulit ako, eto na marahil ang aking maisasagot:

"Nariyan sila para ipaalala sa atin kung gaano tayo ka-swerte sa kung anuman ang mayroon tayo. Nariyan sila para hindi natin makalimutang magpasalamat dahil tayo ay kung sino tayo ngayon. May dahilan ang lahat... at kahit mahal ko ang Diyos, hindi ko kayang basahin ang utak Niya kung bakit nga ba may mga taong katulad nila. Pero sa aking pananaw, nariyan sila para paglingkuran ang Diyos sa paraang sila lamang ang makakagawa. Kailangan lang nilang tanggapin ito at isiping ito ay biyayang kubli. Hindi natin dapat kalimutan na lahat ng mayroon tayo ay galing sa Kanya, at dapat ipagpasalamat…”

Bakit nga ba tayo nagrereklamo sa maliliit na bagay imbes na ipagpasalamat na lamang natin na ito'y nangyayari pa kesa hindi; ito'y nasa atin kesa wala...?