Susulitin ko na pagbblog.

Putragis, isang upuan at pangatlong post ko na 'to. Sapat lang. Hindi ko kasi sigurado kung makakapagsulat pa 'ko ngayong may pasok na dahil paniguradong iimbakan kami ng gawain.

You may wonder why sometimes I write in English, other times I write in my mother's tongue. I guess that's how it really goes... There are some things that can be written more appropriately in English. May iba naman na mas masarap ikwento sa Filipino.

Hindi ako bihasa sa parehong lengguwahe, basta makasulat ako okay na yun. Putanginang English yan, ang hirap ispelengin. At sadya rin kasing may mga bagay na nakakatuwa at nakakatawa sa Pilipino ngunit hindi sa Ingles. But we must never forget that sometimes, English suffices the feelings and emotions we can't wholly express in our own language.

That's just an opinion and if you think otherwise, blog about it and let me read it.

Siguro hindi naman importante kung sa anong wika ito nakalathala, hindi mahalaga kung ang bawat salita ay nasa sarili nating wika o nasa wikang banyaga hangga't naipararating mo ang gusto mong iparating.

Hindi na rin siguro mahalaga kung may nagbabasa ng blog ko o wala. Kung natatawa sila o hindi... Okay na sa'kin yung nagkakaintindihan tayo sa mga salitang nakasulat sa pahinang ito. Pero kung hindi, putik, walang kwenta pala 'tong gawa ko kung ganon.

I usually write melodramatic stuff in English. And believe me when I say that those things are damn serious especially when I write posts tagged as "Letters". I swear to heavens above I mean every single word I say, serious or not, joke or not, I mean it. Fuck off.

Pero minsan naiinis ako pag English. Aminado ako hanggang ngayon nalilito pa rin ako sa gamit ng tenses lalo na yung Perfect Tense na yan. Punyeta akala ko gets ko na eh, nung pinaliwanag ng English professor namin last academic year lalo akong nalito. Ang gulo niya magpaliwanag, tae. Lamang lang ng Filipino ito ang gamit nating lengguwahe simula kuting pa lang. Pero kung tutuusin hindi ko rin naintindihan yung lessons nung first sem namin, mas maganda kasing pakinggan yung kwentong kalokohan ng prof namin kesa sa lessons namin.

Honestly, I don't know where this conversation would go and I really have no idea why I blab about this. All I know is that they don't really care about us. Tengene-ngene eh eh.